سید جواد سجادی بیدگلی - عضو هیت نمایندگان اتاق کاشان در خصوص مشکلات تولید فرش ماشینی و صادرات آن گفت:
در صورت محاسبه هزینه استهلاک ماشین الات فرش ماشینی، برای واحدهای تولیدی بخصوص واحدهای ایجادی جدید تولید فرش ماشینی توجیه اقتصادی ندارد.
مدیرعامل تعاونی فرش ماشینی آران و بیدگل ادامه داد: خیلی از شرکت‌های در حال به روزآوری سرمایه هستند. یک دستگاه 1200 شانه قبل از جهش دلار حدود 8-7 میلیارد تومان بود و بر این اساس در دفاتر ثبت شده است ولی الان قیمت دستگاه به 80-70 میلیارد تومان رسیده است. اکثر شرکت‌های فرش ماشینی هزینه استهلاک را در قیمت تمام شده فرش ماشینی محاسبه نمی‌کنند. در واقع مبنای محاسبه استهلاک ،قیمت اولیه ماشین است و چنانچه ذخیره استهلاک در قیمت تمام شده محصول محاسبه شود اصلاً تولید فرش ماشینی به صرفه نیست و توجیه اقتصادی ندارد.
دستگاهی که 7 میلیارد تومان خریداری شده است الان هزینه اورهال آن بیش از سه میلیارد تومان است ولی نمی‌توان ذخیره استهلاک واقعی را دردفاتر قانونی لحاظ نموده و آن را در محاسبات مالی مدنظر قرار داد. دولت در حال شفاف‌سازی مراودات مالی است ولی نباید شفاف‌سازی یک طرفه باشد. تولید با این روند در حال نابودی است. این سیاست‌ها به جای این که سرمایه‌ها را جذب کند باعث فرار سرمایه می‌شود. چیزی که اکنون شاهد آن هستیم و خیلی از تولیدکنندگان در کشورهای دیگر درحال سرمایه گذاری هستند.
در خصوص قوانین که برای مشاغل سخت و زیان‌آور وضع شده است باید در نظر داشت که حدود بیست وپنج سال قبل یک سری شرکت‌های دولتی خصوصی متناسب با مقتضیات زمان برای کاهش نیروی انسانی ،لایحه ای را به مجلس برده و مصوبه مجلس را اخذ کردند. آن قانون از همان ابتدا باید به صورت موقت مدنظر قرار می‌گرفت وبعداز آن اصلاح میشد .
صنعت نساجی در هیچ جای دنیا به عنوان مشاغل سخت و زیان‌آور شناخته نمی‌شود. و الان همین قانون معضلی برای نیروی کار شرکت‌ها شده است و در مجموع می‌توان گفت این‌ها پای‌بندهایی است که جلوی حرکت صنایع را بسته است.
در خصوص صادرات فرش ماشینی بدیهی است که مازاد تولید وجود دارد و باید از کشور خارج شود. نه تنها هیچ مشوقی برای صادرکننده وجود ندارد مرتب هم سدهای جدیدی ایجاد می‌شود. الان دولت می‌گوید تعهدات ارزی باید در سامانه نیما عرضه شود. وقتی اختلاف ارز نیمایی و آزاد 6 هزارتومان است دیگر صادرات مقرون به صرفه نیست و حاشیه سود آن در حدی نیست که این هزینه‌ها را پوشش دهد.
بر اساس آمار گمرک کل صادرات نساجی در سال 1400 برابر 680 میلیون 552 هزار 184 دلار است. که به میلیارد نمی‌رسد. کل واردات نساجی یک میلیارد و 650 میلیون 471 هزار 680 دلار است. این اعداد و ارقام در حدی نیست که وقت ،انرژی وفکروذهن صاحبان صنعت و دولتمردان را برای وضع قوانین و ایجاد محدودیت‌های گمرکی به خود اختصاص دهد.
597 میلیون دلار از کل مبلغ واردات مربوط به مواد اولیه پایه مثل الیاف اکرولیک، پنبه و ویسکوز است. 763 میلیون دلار آن واردات انواع پارچه است. آیا بهتر نیست صنعت نساجی که صنعتی اشتغال‌زاست و هیچ باری بر دوش دولت ندارد از تعهد ارزی معاف شود؟ همین پیشنهاد برای فرش دستباف هم هست. پیشنهاد این است که تعهد ارزی فرش دستباف و ماشینی برداشته شود یا برای واردات پارچه که کالای آماده است و ارزش افزوده آن جای دیگری انجام شده است ،اجبار شود که ارز خود را از صادرکنندگان فرش ماشینی تأمین کرده و برای واردات آن ارز نیمایی اختصاص داده نشود.
طبق قانون صادرات از محل ورود مواد اولیه (ورود موقت)از شمول تعهدات ارزی معاف است. این موضوع مورد تاییدگمرکات و رودی وگمرک ایران است ولی بانک مرکزی زیر بار آن نمی‌رود وتاکید بر باز گشت ارز دارد.